Αέναος περίπλους: από το εικονικό στο ανεικονικό

Η Μαρία Κτιστοπούλου σε όλη της την καλλιτεχνική πορεία δεν έπαψε να αναζητά νέα μέσα έκφρασης και να επαναπροσδιορίζει την αισθητική, τη δομή και το ύφος του έργου της, πέρα από τις μεταβαλλόμενες θεματικές επιλογές.

Αρέσκεται ιδιαίτερα στις αλλαγές, δεν επιτρέπει τη μιμητική στειρότητα της επανάληψης, ερευνά αέναα, δοκιμάζει και ανάλογα διαφοροποιεί τη δημιουργία της. Στην τελευταία ενότητα «Αέναος περίπλους» μας εκπλήσσει, για ακόμα μια φορά, με τη νέα ανατρεπτική εικαστική της πρόταση, όπου το εμφανές συμβαδίζει με το αφανές. Αυτή τη φορά από τη ρεαλιστική απόδοση, την ακριβή περιγραφική διάθεση και την επιμελώς δομημένη σύνθεση περνά στην αυθόρμητη εξπρεσιονιστική γραφή.

Φιλοτεχνεί ανεικονικές συνθέσεις, τοπιογραφίες ή θηριώδη κύματα με οδηγό το χρώμα και τον καλλιτεχνικό της οίστρο. Ο αυθορμητισμός του ζωγραφικού της ιδιώματος με την έντονα εκφραστική μανιέρα φανερώνει και αθέατες πτυχές των απεικονίσεων. Αναδομεί εικόνες, ανασυγκροτεί επιμέρους φυσιογνωμικά στοιχεία, αναθεωρεί τη συμβατική οπτική γωνία και τολμά τη συνομιλία εικονικού-ανεικονικού. Ανάμεσα στις πλημμυρισμένες με χρώμα αφαιρετικές αναπαραστάσεις ξεπροβάλλουν και μικρές παραστατικές αναφορές, ως σημεία προσδιορισμού. Ενίοτε σκιαγραφείται ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο ή διακρίνονται πλεούμενα ιστιοφόρα καταμεσής στη θάλασσα, ιχνογραφούνται οικισμοί, εμφανίζονται σποραδικά δέντρα ή εξέχουν ορεινοί όγκοι.

Όμως δεν την απασχολεί αν οι επιλεκτικές εικονογραφικές αναφορές της είναι αναγνωρίσιμες ή όχι, γιατί την ενδιαφέρει η γενική αντίληψη της εικόνας και το αίσθημα που δημιουργεί στον θεατή το σύνολο της νέας απεικονιστικής της αντίληψης.

Η Κτιστοπούλου επιστρέφει μετά από πολύχρονες έρευνες και δοκιμές στην προτροπή δασκάλων της, στην ΑΣΚΤ, να υπηρετήσει και την αφηρημένη τέχνη και όχι μόνον τη φυσιοκρατική. Έτσι, ακολουθώντας την εσωτερική της αναζήτηση αποδίδει στο έργο της μια άλλη διάσταση και διαφορετική μορφολογία. Ενεργοποιεί δεξιοτεχνικά τη δύναμη της οπτικής εντύπωσης του κάθε χρώματος και με τη χαρακτηριστική της ευφράδεια στη σύνθεση προσδίδει μια ένταση και κινητικότητα σε κάθε έργο. Η αφαίρεση της δίνει την ελευθερία της πηγαίας διατύπωσης και της ανοίγει τον δρόμο για μια νέα αφηγηματική πορεία στη ζωγραφική.

Λουϊζα Καραπιδάκη, ιστορικός τέχνης