Γεννήθηκε στη Πύλο το 1912 και πέθανε στην Αθήνα το 1990. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (1930 - 1936) με δάσκαλους τους Ο. Αργυρό, Σ. Βικάτο και Ε. Θωμόπουλο. Με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux - Arts. Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς εκθέσεις και το 1960 του απονεμήθηκε το βραβείο της UNESCO στην 30ή Μπιενάλε της Βενετίας. Θεωρείται ο Έλληνας «κλασικός της αφαίρεσης». Τα έργα του, νατουραλιστικά στην προπολεμική περίοδο και στα μεταπολεμικά χρόνια, αποκτούν βαθμιαία αφαιρετικό χαρακτήρα με έντονα σχηματοποιημένα επίπεδα. Τη δεκαετία του 1950 η ζωγραφική του απελευθερώνεται από τη περιγραφή. Τη δεκαετία του 1960 η χειρονομία του έντονη με στοιχεία επιθετικά, για να παγιωθεί σε ένα εκφραστικό ιδίωμα. Επόμενο στάδιο η περίοδος των «φωτεινών σκοταδιών» στην οποία ανεπαίσθητοι ιριδισμοί φωτός μέσα σε πηχτό σκοτάδι ανοίγουν παράθυρα περίσκεψης και ενδοσκόπησης.

Μετά το θάνατο του συστάθηκε το Ίδρυμα Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου, το οποίο συμβάλλει στην προβολή του έργου του καλλιτέχνη, στη συγκέντρωση του πλήρους αρχείου του, αλλά και στην υποστήριξη νέων καλλιτεχνών με τη θέσπιση του βραβείου Γ. Σπυρόπουλου.