Πόλοι έλξης

Η Δέσποινα Κουβάτσου είναι μια πειθαρχημένη και εμμονική ζωγράφος, παθιασμένη με την πλαστικότητα των μορφών, τα καθαρά περιγράμματα και την αισθαντικότητα των θεμάτων. Την γνωρίζουμε πολύ καλά από τις παλαιότερες εκθέσεις της, όταν, το 2001 (Αίθουσα Τέχνης Πρίσμα) και το 2002 (Γκαλερί Χάρητος), με αφορμή ένα μήλο και αντικείμενα του οικείου χώρου, άρχισε να ξεδιπλώνει στα μάτια του θεατή, το μελλοντικό της παιχνίδι με τους δικτυακούς συνειρμούς πάνω στην υλική δομή των αντικειμένων. Εκείνες οι συνθέσεις, ήταν αφορμή συλλογισμού για τη δομή της ύλης και η μεταφορά, η αλληγορία και ο συμβολισμός των αντικείμενων ήταν εναύσματα φιλοσοφικής ενατένισης πάνω στην προσωπική αλλά και την ιστορική τους εκδοχή.

Μας εξέπληξε, όταν το 2011 (Γκαλερί Αργώ), παρουσίασε μια σειρά έργων που βασιζόντουσαν σε υποβρύχιες λήψεις και εστίαζαν στον αισθησιασμό, την ομορφιά και την ελαφρότητα του γυναικείου σώματος που βυθίζεται στα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου. Η Κουβάτσου είχε γυρίσει σελίδα στην επιλογή της θεματογραφίας, αντικαθιστώντας τη μελαγχολική ραστώνη της φιλοσοφικής ενατένισης των καθημερινών αντικειμένων με τον ανάλαφρο αισθησιασμό του γυμνού γυναικείου κορμιού και το χαρούμενο παιχνίδι του με το νερό, το φως και τα χρώματα.

Σήμερα, επανέρχεται με την ενότητα Πόλοι Έλξης (Γκαλερί Αργώ) για να μας δείξει τις ανεξάντλητες εκδοχές του ίδιου θέματος με τις οποίες εμπλουτίζει τη θεματογραφία της κολυμβήτριας, εστιάζοντας στην ουσία του οπτικού λυρισμού. Οι κινήσεις της κολυμβήτριας ανάλαφρες από την άνωση του διάφανου θαλασσινού υγρού στοιχείου, δημιουργούν εικόνες μοναδικής υποβρύχιας χορογραφίας. Η πιθανή πλήξη από το ρεαλισμό της περιγραφής υποχωρεί μπροστά στο εναλλακτικό  παιχνίδι των χρωματιστών υφασφάτων που συνοδεύουν το σώμα στον υποθαλάσσιο χορό του. Όποιος πρόθυμα συνδυάσει την εικόνα του αναδυόμενου ή καταδυόμενου σώματος με το χρωματιστό ύφασμα, μεταφορικά, αντιμετωπίζει την ένταση της φαντασίας των ερωτικών του επιθυμιών. Το σώμα στη γυμνότητα της κολυμβήτριας είναι ανυπεράσπιστο στο βλέμμα της ζωγράφου που ικανοποιεί την άσβεστη δίψα της για την ομορφιά.  Χάνει όμως την αγνότητά του, γίνεται τολμηρό και προκλητικό, γίνεται φορέας εξουσίας στο παιχνίδι με λευκό ή κόκκινο ύφασμα.

Στις συνθέσεις της, η Κουβάτσου ό,τι περιγράφει με σαφήνεια εξίσου το επενδύει με μεταφορική ένταση, ώστε ο θεατής να συμμετέχει  σ’ένα φαντασιακό παιχνίδι αισθήσεων, έλξης και απόκρυψης. Η έλξη διαπραγματεύεται την απόσταση που αυξομειούμενη καθίσταται διαρκώς μετέωρη. Η απόκρυψη συνυφαίνεται με το παιχνίδι της διαρκούς αναζήτησης της αλήθειας. Ανάμεσα λοιπόν στη ζωγράφο και το θεατή, τον ένα πόλο της τέχνης και τον άλλο πόλο της θέασης, μεσολαβούν παραλλαγές ανέφικτης αληθοφάνειας. Ένα είδος αναστοχασμού πάνω στην προσμονή και τη λήθη της επιθυμίας. Γι’ αυτό, κάθε πίνακας της ενότητας είναι και μια διαφορετική εκδοχή σπουδής πάνω τις επιθυμίες που παραμένουν σε λανθάνουσα κατάσταση.

Γιάννης Κολοκοτρώνης

Αναπλ. Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης, Δ.Π.Θ.