Aναδρομική έκθεση με σχέδια, η οποία καλύπτει μια χρονική περίοδο από το 1985 έως και σήμερα.

Θεματικά τα έργα χωρίζονται σε 12 ενότητες:  Προσωπογραφίες, Νεκρές Φύσεις, Τοπία, Προσωπικότητες, Άνθρωποι και Ζώα, Άνθρωποι με Παιδιά, Αναπαυόμενοι, Αγάλματα, Οδοί, Σκιές, Γυμνά, Φαντασιακά Θέματα.

Με την ευκαιρία της εκθέσεως, εκδόθηκε ομότιτλο λεύκωμα σε 4 γλώσσες (Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά), το οποίο θα διατίθεται από την ημέρα των εγκαινίων.

Για την έκθεση του Γαΐτη, υπογραμμίζει μεταξύ άλλων, ο ιστορικός τέχνης Μεγακλής Ρογκάκος:

«Όλα τα σπαράγματα μνήμης είναι παραστατικά, αλλά ο τρόπος που ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τον άνθρωπο-φιγούρα και πρόσωπο- καλύπτει όλες τις μορφές του από την λεπτομερειακή στην αφαιρετική απόδοση. Πειραματίζεται με τις εκφάνσεις του εαυτού του. Αποτυπώνει τη φθορά του πανδαμάτωρα χρόνου στην ανθρώπινη ύπαρξη. Συχνά αναπαριστά αγαπημένους του καλλιτέχνες στον ιδιαίτερο χώρο τους. Σε όλα τα έργα είναι πρόδηλο το ενδιαφέρον του Γαΐτη για τα έμβια όντα, ειδικά τον άνθρωπο και τους κατοικίδιους συντρόφους του-γάτες και σκύλους. Φιλοτεχνεί τις εικόνες κατεξοχήν με μολύβι και αφήνει ίχνη στο χαρτί που καλύπτουν όλη τη γκάμα της φωτοσκίασης. Μάλιστα εξερευνά τη συνύπαρξη του ανθρώπου με τη σκιά του, καθώς και τα αποτυπώματα της σκιάς σε διάφορες καταστάσεις της ύλης. Επίσης εκφράζει τη νοσταλγία του ανακαλώντας μνήμες από τη νεότητά του ή εμπνεόμενος από έργα οικείων του φωτογράφων. Τέλος, χρησιμοποιεί διαθέσιμα καθημερινά και βιωμένα υλικά, όπως- σε μια περίπτωση- ένα ψηφοδέλτιο.»

Απόσπασμα από το κείμενο της Ρένας Μπατάλη, το οποίο αναφέρεται στην έκθεση και εμπερικλείεται στο λεύκωμα:

«Ένα στοιχείο των έργων του Μάνθου είναι ότι απέφυγε το χρώμα. Όμως αναρωτιέμαι  μήπως στην έκφραση του συναισθήματος το χρώμα φλυαρεί ενώ οι σκιές τονίζουν την ουσία αυτού που νιώθουμε. Έτσι με μολυβιές ευαίσθητες σε ένα ζωγραφικό παιχνίδι άσπρου μαύρου, φωτιάς και σκιάς αποδεικνύει ότι οι σκιές δεν επισκιάζουν, αλλά αντίθετα αναδεικνύουν την έκφραση του συναισθήματος. Κάθε εικόνα μοιάζει με δοκίμιο πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη που καταφέρνει να ανασύρει από τα βάθη του είναι μας μνήμες τρυφερές και επώδυνες..»

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης μας μιλάει για τη δουλειά του:

«[...]Η κάθε ζωγραφική στιγμή (εικόνα), είναι εν δυνάμει μια συγκλονιστική αποτίμηση αυτού που έχουμε υπάρξει. Πρόθεσή μου είναι η ζωγραφική να αναδείξει στοιχεία του υποσυνείδητου, του φαντασιακού και του ονειρικού σκιαγραφώντας την ανθρώπινη περιπέτεια, οδηγώντας έτσι με το δικό της τρόπο στη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης ζωής και του προορισμού της.

Οι εικόνες χωρίς πολλές φορές να το θέλω, αντανακλούν πολλαπλά σημασιολογικά επίπεδα και συνεχείς αλληγορίες που προκαλούν το θεατή να κάνει μια δική του διαδρομή, να συμμετέχει ή να αποστασιοποιείται από το μύθο που παρουσιάζεται.[...]»

Ο Μάνθος Γαΐτης γεννήθηκε το 1955 στην Αθήνα. Σπούδασε γραφιστική τον Αθηναϊκό Τεχνολογικό Όμιλο-ΑΤΟ του Κωνσταντίνου Δοξιάδη (1975-1978). Ασχολήθηκε για 10 περίπου χρόνια με τη διαφήμιση ενώ παράλληλα σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1981-1986) με καθηγητές τους Νίκο Κεσανλή, Γιάννη Μόραλη και Δημήτρη Μυταρά. Δίδαξε ζωγραφική στα σχολεία της Τήνου (από όπου κατάγεται) μέχρι το 1994. Πραγματοποίησε επτά προσωπικές εκθέσεις  στην Γκαλερί «Αργώ» στην Αθήνα από το 1993 έως το 2009). Ενώ συμμετείχε σε πολλές  ομαδικές εκθέσεις και έργα του βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.

Τα πρώτα χρόνια της δημιουργικής του εργασίας, ο Γαΐτης ανέπτυξε ανθρωπομορφικές συνθέσεις σε εσωτερικούς χώρους με ρεαλιστικό χαρακτήρα. Αργότερα ασχολήθηκε με την τοπιογραφία και ιδιαίτερο χώρο στο έργο του κατέχουν τοπία της Τήνου με ιμπρεσιονίστικες επιρροές. Από το 2000 η ζωγραφική του ακολούθησε καινούργιους δρόμους εικονογραφώντας τα ποιήματα του T. S. Elliot με αλληγορικά στοιχεία και συμβολισμούς. Από το 2009 επηρεασμένος από τις «αόρατες πόλεις» του Καλβίνο, έδωσε την δική του εικονοποιητική ερμηνεία καταγωγής της πόλης και του χωριού.