Τα άνθη είναι αιώνίως όμορφα. Δίχως ένα αύριο
Δεν κομίζω γλαύκα και δεν περιμένω λιποθυμικές συγκινήσεις..! Τα άνθη είναι το αριστοτεχνικό δημιούργημα του άφθαστου και απαράμιλλου καλλιτέχνη : της Φύσης. Σε αυτή τη ζωοδότρα Φύση, λοιπόν, οι πρόγονοί μας έδειχναν τη λατρεία τους σε επίσημες τελετές, όπου τα άνθη πάντα κυριαρχούσαν.
Στο λιγοστό χώμα της Φολεγάνδρου, που κοσμείται με τις μοναδικές ξερολιθιές, η δροσιά και η πάσπαλη της θαλάσσιας αύρας δίνει μια πρωτόγνωρη βλάστηση και ανθοφορία. Εκεί είναι που εγώ ζω όλη τη μεταφυσική της διάσταση και ονειρεύομαι, αντικρίζοντας τις ολάνθιστες και ολόδροσες αναλημματικές στενές λωρίδες γης, μεθυσμένος από τα αρώματα και τα βουίσματα των μελισσών, τον Πλούτωνα να αρπάζει την Περσεφόνη και την ακολουθία τους να μαζεύει λουλούδια. Εμπνεόμενος από τα Παρθενώνια βιώματά μου, βλέπω στη ζωφόρο την πομπή των «κανηφόρων» Κορών, απαθανατισμένη από τον Φειδία, και τα ιερά «κάνιστρα» με το μαχαίρι για τη θυσία και το λουλούδινο στεφάνι.
Τα λουλούδια είναι δηλαδή, από τα βάθη των αιώνων έως σήμερα, παρόντα στις χαρές και στις λύπες. Ένα τέτοιο λουλούδι υπήρξε η έμπνευση του γλύπτη Καλλίμαχου για να φτιάξει το κορινθιακό κιονόκρανο.
Τοποθετώντας οι πρόγονοί μας άνθη γύρω από τα κέρινα ομοιώματα του Άδωνι, στο τέλος του Μάρτη, συμβόλιζαν τον μαρασμό της νιότης...
Ο ψυχικός κραδασμός που νιώθω στη θέα και στο άρωμά τους, κρατούν όλο το χρόνο μέσα μου άφθαρτη την προσμονή να τα ξαναζήσω. Τα άνθη είναι μια βιωματική αλήθεια, αφού συνυπάρχουν και κυριαρχούν στη διάχυτη μεταφυσική ατμόσφαιρα του νησιού, οι δε ριπές ή πνοές του ανέμου συμπληρώνουν μουσικά τη μαγεία. Αν έχω πετύχει να αποδώσω κάτι από την αβρότητα τους αυτή, θα είμαι ευτυχής.
Ο Αντόνιο Πορτσία στις «Φωνές» λέει : «Η ελπίδα είναι των λουλουδιών. Γιατί η ελπίδα είναι ένα αύριο και τα λουλούδια δεν έχουν αύριο...». Με το εφήμερο αυτό της ζωή τους προσπάθησα να αναμετρηθώ, χρησιμοποιώντας την άμεση τεχνική της ακουαρέλας – τέμπερας, ζώντας σε ένα σπίτι γεμάτο από το μεθυστικό άρωμα των ναρκίσσων, των ίριδων και εκείνο των αγριοβιολετών, με τις αέρινες κορμοστασιές τους, που ήθελαν καθημερινή φροντίδα, φρεσκάρισμα και πολλή-πολλή αγάπη. Ανάμεσα σε αυτά, ο αφροδισιακός μανδραγόρας, η ιαματική αλόη και το αρχέγονο κιώνειο, αναγεννητές των χρόνων μας των πρώτων, σκορπούν την αρμονία των χρωμάτων τους και μας γεμίζουν δύναμη. Ευτυχώς οι αλκυονίδες ημέρες έρχονται κάθε χρόνο, λίγο νωρίτερα - λίγο αργότερα, αλλά έρχονται πάντα και μακάρι να είμαστε εκεί...
Γιατί ίσως μια νέα πνευματικότητα της ανθρωπότητας να ξαναγεννηθεί από το λουλούδι. Στην άκρη μιας κρεμαστής γέφυρας, στο παράθυρο ενός ουρανοξύστη να μας επιφυλάσσει πάντα μια στιγμή γαλήνης και δροσιάς.
Ο Μπέρναρντ Σω είχε πει : «Δεν μου βαστάει η ψυχή να κόψω ένα λουλούδι...».
Ο Κλαύδιος Μονέ, είχε ένα κτήμα γεμάτο από νούφαρα που τα είχε αποθεώσει, απαθανατίζοντάς τα σε τεράστια ταμπλό. Γι αυτή του την αγάπη ο Κλεμανσώ του αφιέρωσε ένα βιβλίο.
Ο Βαν Γκογκ με τις ίριδες , τα ηλιοτρόπια, τις αμυγδαλιές...θα μας εκστασιάζει πάντα.
Και πόσοι άλλοι από την αρχαιότητα έως σήμερα...
Μια ψηφίδα, αν καταφέρω να προσθέσω, θα είναι μεγάλη τύχη.